Inleiding

Voordat ik het Peer verhaal kan beginnen, moet ik eerst iets vertellen over Koffie. Koffie de Hond was M en mijn eerste hondje samen. Koffie was een witte Bull Terrier die als soort van perongelukje bij ons kwam. Soort van perongelukje omdat ik bezig was met het willen van een hond. Omdat ik nogal onstuimig ben, dacht ik er goed aan te doen om een hond te hebben die je niet langer hebt dan 1 jaar. Dit was goed te overzien. 

Dus….. een hond in opleiding als blinde geleide hond leek me meer dan perfect. Meer dan omdat mijn lieve neefje niet functioneert zoals ‘normale’ mensen en het mij een super idee lijkt om zijn hond te kunnen trainen voor zijn toekomst.

Omdat M en ik gingen samenwonen (2 hoog) kwam hierdoor een dikke streep door dit plan. Flexibel als ik ben heb ik een mailtje gestuurd naar de eerste de beste stichting die ik tegen kwam op internet die ‘tijdelijke oppas’ zochten.

Nog geen 2 uur later was Koffie in ons leven. Mijn vriendje wilde er nog even over hebben (dat een hond niet in ons leven zou passen e.d.) maar omdat M eerder die dag niet opnam had ik zelf de beslissing genomen om tijdelijk een hond in huis te hebben en was Koffie (toen nog Pancho geheten) al onderweg.

Zoals een slechte drugsdeal op televisie werd Koffie aan ons overhandigd op het station in Utrecht. Zonder verdere uitleg kregen wij de riem van een vieze magere vol met littekenzittende hond.

De man draaide zich om en liep weg. Hij was de man die Koffie had ‘besteld’ uit Spanje en na een aantal uur had besloten dat hij gevaarlijk was naar andere honden.

Koffie was een bijzondere hond. Voor mij in het bijzonder erg goed. Zoals Cesar altijd zegt: ‘Je krijgt de hond die je nodig hebt” was Koffie voor mij ritme en regelmaat. Door Koffie ben ik gaan nadenken over het oppakken van mijn oude hobby. Het trainen van honden.

Koffie was zo puur en eerlijk dat tegen het einde van zijn leven we samen een team waren. Zo ging hij altijd mee naar mijn werk, als ik op visite ging en wilde iedereen op hem passen als wij op vakantie gingen.

Zo hielpen we honden met problemen en hebben we verschillende kinderen van hun angst voor honden afgeholpen. Een bijzonder gevoelig beestje dus. Hij pikte de energie van mensen (en honden) zo gemakkelijk op dat hij voor mij een soort van godje werd omdat ik aan hem kon zien hoe ik me echt diep van binnen voelde.

Een voorbeeld; de wandelingen waren heilig voor even een break en aandacht voor mijn omgeving en Koffie natuurlijk. Koffie liep altijd vlak bij me maar zodra mijn telefoon ging, liep hij, als ik een gesprek aanging, weg. Soms naar huis, soms stond hij om de hoek.

Als ik chagrijnig was, ging hij midden op straat liggen totdat ik na een aantal keer diep ademhalen er de lol wel van inzag. Pas dan stond hij op en liep hij vrolijk verder.

Koffie is gestorven in mijn armen in een, wat vroeger een kerk was, restaurant waar ik voor een vergadering moest zijn. Toen hij ging liggen voelde ik dat het niet goed ging. Ik ben bij hem gaan zitten en na een intensief afscheid door zijn hoofd in mijn nek te leggen heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen als ook zijn laatste natte drol. Heel verdrietig maar ook heel mooi. Helemaal omdat hij de week ervoor al had aangegeven klaar te zijn voor de volgende stap aan een dierencommunicator die hem (en mij) nog nooit had gezien. Toen wist ik het al. Koffie gaat ons verlaten.

Bijzonder dus.

Tja, en dan val je in een gat. Ritme en regelmaat weg. Wandelingen in de natuur zijn stom geworden zonder hond en zelfs de boertjes die hij elke morgen boven mijn kopje koffie liet miste ik enorm.

Klaar voor een nieuwe hond waren we nog niet. Vele huilbuien volgde elkaar op maar het gemis van een beestje kwam ook langzaam naar boven.

Nog niet helemaal klaar maar wel aan het rondkijken naar de ‘ideale’ hond voor ons. Ik wist het zeker, een damespup, en zeker geen Bull Terrier meer. Alleen al dat zoveel mensen angst hadden voor Koffie terwijl hij toch echt tot een gentleman is getransformeerd.

Via internet kwamen we bij een boerderij die vele honden had loslopen. Deze waren allemaal voor adoptie en omdat ze los lopen, is het natuurlijke (roedel) gedrag goed te zien.

Op naar het zuiden dus om eens een kijkje te nemen. Nichtje mee omdat we toch nog geen hond wilde, maar wilde kijken of dat een plek is waar we eventueel een hond zouden kunnen gaan uitzoeken.

In de kennel gekomen……….. zien we als eerste een heerlijk uitziende Bull teefje enkel hoog. Het meisje wat bij haar in de kennel stond kon ons niet tegenhouden om met nichtje van 6 en al binnen te komen voor een knuffel. Wat een heerlijk dier. Achter mij hoorde ik een irritant geluid van een hond die zijn best deed zich door de tralies te bijten. Toen ik naar (ook een Bull) hem toe liep, werd ik gewaarschuwd. Deze was vals en kon alleen maar bijten. Dat was ook de rede dat hij alleen in zijn hok zat en er niet uit mocht.

Hallo Peer!!!!

Ik wilde deze Bull niet als een projectje gaan zien en schonk er geen aandacht aan maar ondertussen had vriendje M onze toekomstige Peer ook al gespot en zat met zijn hand door de kennel hem een beetje te aaien de tanden te ontwijkend. Heerlijk vond Peer het.

Gecharmeerd van deze Bulldozer, besloten we hem te onderwerpen aan een soort van puppie test. Hoe loopt hij mee, mag je zijn riem omdoen, mag je hem op zijn rug leggen, loopt hij los met je mee, etc.

Op deze testen heeft hij op 1 na, glansrijk  een dikke onvoldoende gescoord. Volgen deed hij wel. Dat gaf hoop. Terug naar de kennel lopend was het duidelijk dat andere honden met gremlinachtige geluiden kenbaar werden gemaakt dat Peer in de buurt was. Klonk erg angstaanjagend.

Ach, wat moesten wij nou met een dove agressieve bull die nooit gesocialiseerd is geweest???

Een 10 maanden oude pup is moeilijk, vooral als hij zijn socialisatie fase niet heeft gehad. Een 10 maanden oude Bull Terrier pup zonder socialisatie fase is een hell. Ze staan immers bekend als niet bang, hoge pijngrens, en heel erg koppig. Maar een 10 maanden oude niet gesocialiseerde dove Bull……… wat bezielde ons…!

Maar toch bleef hij in ons beide hoofden hangen. Ondanks de huilende hartverscheurende smeekbedes van mijn nichtje om die leuke kleine lieve te nemen. Ondanks het aanbod hem gratis mee te nemen. Zelfs ondanks de dreigementen van mijn 6 jarige nichtje dat ze nooit van hem zal gaan houden en dat als we hem toch wilde, we die leuke kleine lieve er ook bij moesten nemen…….

De hele week het onderwerp ontweken maar beide hadden hem in ons hoofd. De vrijdag besloten hem nog een keer te bekijken. In ons achterhoofd zat dat de dagen koud zouden worden en hij nog steeds buiten zat zonder optie op een plekje bij de verwarming. Tijdens de wandeling werd ons duidelijk dat hij echt helemaal doof was en gefocust op alles wat bewoog of kleur had.