Tijd om weer eens lekker te fietsen met Peer. Ik weet nog
steeds niet of hij het nou zo leuk vindt. In het begin wel maar al snel heeft
hij door dat hij moet blijven opletten (zeker als hij los loopt) op waar ik
precies ben.
Lekker moe ’s avonds op de bank gehangen. Peertje slapend op
schoot terwijl ik een hele grote spin voorbij zie lopen. Omdat deze huisspinnen
vaak met zijn tweeën zijn en M er laatst al een op zijn hoofd had gevonden,
kreeg ik kriebels. Wat te doen????
Doodmaken past niet bij mij, en buiten zetten zou zinloos
zijn omdat die beestjes binnen de kortste keren weer terug ‘thuis’ zijn. Na
lang beraad de spin tijd gegeven om in de komende dagen het huis te verlaten
omdat we uiteindelijk ook de laatste kamer gaan opknappen en spinnen niet in mijn huis horen te wonen.
Dat leek mij een goed alternatief voor beide partijen.
Een half uur later, Peer was lekker aan het snurken, zag ik
de spin ineens in noodvaart de 1,5 meter tussen ons overbruggen en recht op mij af
rennen. Door mijn schrikreactie sprong Peer op en landde vrijwel direct op de
spin om hem vervolgens dood te kwijlen. De door Peer zijn neus geplette,
volgekwijlde spin was hartstikke dood en plat. Peer probeerde hem nog wel op de eten
maar vond het blijkbaar niet lekker dus legde het natte vodje spin heel lief neer op mijn
schoot.
Ach, dit is de natuur denk ik dan maar.
Als beloning mocht mijn held de nacht doorbrengen buiten
zijn bench.
De volgende ochtend werd ik wakker van een korte blaf.
Meestel blaft hij zo als hij niet weet waar ik ben. Tijd om op te staan en
zowaar te ontdekken dat meneer zich de hele nacht keurig heeft gedragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten