6 augustus 2012

Weer zo’n enorme stomme man op mijn wandelpad. Dit keer bij Amelisweerd waar we lekker pannenkoeken gingen eten.

Na heerlijk balletjes te hebben gegooid kon Peer zijn rust niet vinden. Dus besloten hem even af te leiden in het kader van zijn socialisatie bij de geiten die daar staan.

Peer vond ze maar een beetje spannend en probeerde op zijn manier een spel aan te gaan terwijl de geit elke keer het hek ramde met zijn enorme horens.

Uit mijn ooghoek zag ik een 2 heren zitten waarvan er een met een paarse dronkenmansneus. De neus vroeg aan mij wat voor ras Peer was en begon meteen te roepen. Toen ik hem vertelde dat Peer niet arrogant maar doof is, trok hij hem bij zijn halsband naar hem toe om nog harden te roepen dat hij moest gaan zitten.

Omdat de tweede man met mij begon te praten, was ik met mijn aandacht er niet helemaal bij. Ik begon de neus een beetje irritant te vinden en met zijn praatjes dat hij een hondenman was en alles wist van honden (alleen dus niet het ras van Peer) en dat hij Peer wel eens even zou leren te gehoorzamen. Toen hij tegen mij zei dat ik de riem maar eens even aan hem moest geven brak mijn geduld en daarmee meteen ook dat van Peer.

Peer liet het alleen wat beter merken aan de neus dan ik dat deed. Gelukkig maar. Dit is voor het eerst dat ik het niet erg vind dat Peer in een pas gestreken overhemd van een onbekend iemand ging hangen wat hij overigens al heel lang niet meer had gedaan.

De man probeerde nog duidelijk te maken dat ik de slechte invloed op de hond was (en voor een deel heeft hij natuurlijk ook gelijk omdat Peer reageerde zoals ik had willen doen op de neus) en begon echt asociaal te praten tegen mij.

Met alle moeite heb ik er nog net uit kunnen persen dat het mij beter leek dat ik weg zou lopen wat meneer 2 beaamde. Gelukkig was de tweede man wel normaal maar tjeeeee, wat heb ik een moeite met dit soort mensen. Wat bezield hen dat ze een vreemde hond bij de halsband pakken, er aan beginnen te rukken terwijl ze tegen de hond een schreeuwen.

Het duurde lang voordat het nare gevoel uit mijn lichaam was. Peer was het gelukkig meteen al kwijt zodra we thuis waren.

’s Avonds lekker een wijntje ingeschonken waar Peer vanuit zijn stoel net bij kan. Dat moment liet hij natuurlijk niet onbenut.

Een keer waarschuwen was genoeg maar toen ik even de deur uitliep zag ik hem al wachten op het moment dat hij alleen met mijn wijn zou zijn. Dat M gewoon naast hem zat bleek niets uit te maken voor zijn ondeugende plannetje.

Wat een grappig mannetje is het toch!!!