De laatste 2 dagen gedraagt Peer zich als een pup. Dus wel ondeugend maar niet meer zenuwslopend (met de nadruk op slopend) naar ons toe.
De regelmaat doet hem goed. Dat is duidelijk te merken.
Omdat rond 12 Peer echt (ECHT!) wakker wordt besluit ik toch om het ritme om te gooien. Doordat ik hem nu in mijn eentje in zijn voetenbad kan doen, mits ik in de juiste plaatjes denk en niet te gehaast te werk ga, kan ik wandelen door de bossen wanneer ik wil.
Dus….. rond het middaguur lekker een lange wandeling in het bos. Daarna meteen voor de tweede keer van de dag in het biotex voetenbadje. Daarna Acederm op een onbewaakt ogenblik op de wond spuiten. Vooral hier geen regelmaat toepassen!
’ s Avonds zal ik dan nog een keer Vetramil (zalf op basis van honing) erop smeren. Dit dood ook de verkeerde bacteriën en omdat de wond nu toch echt duidelijk van buiten naar binnen aan het krimpen is, wil ik er graag alles aan doen om het zo snel mogelijk dicht te krijgen. Veel spuiten en smeren dus.
Vanmiddag tijdens onze wandeling kwamen we de boswerkers tegen die onder begeleiding, ze zijn geestelijk gehandicapt, met zijn allen het bos onderhouden. Uit ervaring met mijn wandelingen met Koffie, weet ik dat de meeste erg bang zijn voor honden. Maar blijkbaar doet zo’n kap wonderen want toen de begeleider een praatje met me kwam maken, stond de hele groep om ons heen. Peer werd er behoorlijk onzeker van en zocht toenadering bij degene die het dichts bij stond.
Omdat deze jongeman zelf ook een hond had, vond hij het te gek dat Peer als eerste naar hem toekwam. Dat maakte dat bijna alle jongens hem even wilde aaien en zonder dat zij het wisten was het een therapie voor iedereen die aanwezig was.
De jongens om over hun angst heen te komen, voor Peer om een groep vreemde mensen te begroeten en voor mij omdat ik goed kon zien hoe Peer zich gedroeg bij verschillende energieën van de jongens.
Toen Peer zich weer helemaal het mannetje voelde zocht hij die ene jongeman uit met angst voor honden om tegen hem te gaan blaffen en ‘grommen’. Ik kon hem op dit moment mooi leren dat deze reactie niet werd geaccepteerd en de jongens konden de toenadering van Peer m.b.t. hun energie belonen met een knuffel. Allemaal mochten ze nog een laatste knuffel geven (ze voelde zich super stoer) voordat ik Peer zeer onvrijwillig liggend op zijn rug meenam richting de auto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten