Langs de dierenarts. Het ziet er al beter uit. Het bloed dus er is bloedtoevoer.
Je kunt je voorstellen dat het voor een dove hond nog meer een verassing is bij een dierenarts. Hij komt binnen, heeft niets door omdat wij heel bewust geen rottige gevoelens mee naar binnen nemen. En wordt vervolgens op zijn rug gegooid op een tafel en vervolgens gaan die vreemde mensen met rare geuren aan zijn pijnlijke plek zitten.
Een horende hond kan je nog enigszins gerust stellen met woorden maar een dove hond kom je al snel bij je hand dichtbij houden zodat hij zich meer op zijn gemak kan snuffelen of, zoals ik met Peer deed omdat hij te fel reageert om mijn hand in zijn lampenkap te stoppen, met gezichtsgebaren. De gebaren die ik de afgelopen dagen heb geoefend, en welke Peer associeert met fijne gevoelens, gebruik ik nu terwijl hij op de tafel ligt.
Met een nieuw verbandje die helaas bij mijn ouders er al weer snel af ging na een ferme worsteling met mij, omdat hij wederom uithaalde naar vriendje M.
Het kerstdiner, dus niet kunnen afmaken omdat het ons het beste leek om terug te gaan naar dezelfde dierenarts en niet weer een nieuwe in deze buurt te bezoeken.
Peer heeft geen goede indruk achter gelaten bij nichtje die zo haar best doet om hem leuk te vinden. Ook M is dit keer erg geschrokken van zijn felheid en zijn gerichte aanval op hem.
Mensen die dan met goede raad komen om voorzichtig te melden dat hij misschien wel vals is en dat we het niet te ver moeten laten gaan totdat het escaleert zijn zeer geloofwaardig als je moe en labiel bent over de hele situatie.
Er zijn momenten dat ik denk dat er maar een oplossing is……..
Gelukkig denkt vriendje M net als ik dat we nog geen beslissingen kunnen maken zolang zijn poot niet beter is.
Eerst maar eens aan onze nachtrust zien te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten